Sinds een tijdje komt Ineke* iedere week bij mij langs. Ze zit al een tijdje thuis met burn-out achtige klachten. Haar herstel gaat met vallen en opstaan. Vorige week gaf ze aan dat haar vertrouwen zo broos is en dat ze daarom steeds terugvalt. Ik vraag haar om te beschrijven wat er dan precies bij haar gebeurt. Ze geeft aan dat er een stemmetje in haar opkomt die zegt: “het lukt je toch niet, je bent niet sterk genoeg, ik geloof er niet in”. Kan ze dit stemmetje duiden? Na heel diep nadenken weet ze wiens stem dit is. Het is haar moeder.
Ineke’s moeder was iemand die haar kinderen opvoedde met het motto: doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Steek vooral je hoofd niet boven het maaiveld uit. Als haar kinderen dan wel ergens in uitblonken, werd dat direct de kop ingedrukt. Iemand anders was eigenlijk altijd veel beter. Nooit kreeg ze een complimentje. Na afloop van de gymnastiekuitvoering werd alleen stilgestaan bij wat er beter kon. Bij de keuze voor het voortgezet onderwijs koos ze, of beter gezegd haar moeder, voor een niveau lager. Want dan kon het niet meer tegenvallen. Ineke weet dat haar moeder het niet slecht bedoelde. Ze wilde haar kinderen in bescherming nemen. Want stel je voor dat je hoofd eraf gehakt wordt. Maar al deze goede intenties hebben ertoe geleid dat Ineke heel onzeker is geworden, geen stappen durft te nemen. Niet over zelfvertrouwen beschikt. Het bespreken met haar moeder kan helaas niet meer en Ineke vraagt zich ook af of dit zin zou hebben gehad. Ik vraag Ineke of ze een brief wil schrijven aan haar moeder. Om haar gevoel aan het papier toe te vertrouwen. Ook al kan haar moeder de brief niet meer lezen.
Vanochtend was Ineke hier weer. Ze leest me de brief aan haar moeder voor. Het heeft haar geholpen, haar gevoel onder woorden brengen. Maar het stemmetje waar ze het vorige week over had, blijft maar terugkomen. Ik vraag haar, iedere keer als het stemmetje opkomt, tegen haar moeder te zeggen: “bedankt mam, dat je me hebt willen beschermen. Maar nu bepaal ik zelf hoe het gaat. Want het is míjn leven. Dus wegwezen nu”. Op deze manier kan Ineke de leiding over haar leven weer terugpakken. Dat is een cruciale stap in het herwinnen van haar zelfvertrouwen.
Herken je je op de een of andere manier in het verhaal van Ineke? En zou je dat eens willen bespreken? Stuur me een PB.
*Om privacy redenen gebruik ik niet haar echte naam.