Dagelijks help ik mensen om te ontdekken waar hun kwaliteiten liggen, op zoek te gaan naar hun behoeften en het versterken van een positief zelfbeeld. Om uiteindelijk als een zelfverzekerder persoon je eigen keuzes te maken, met een sterk geloof in jezelf. Keuzes die bij je passen. Het gaat er in zo’n coachtraject niet om dat je moet veranderen. Door te ontdekken wat jouw innerlijk fundament is en daarop te bouwen en te vertrouwen ga je de regie over je leven pakken. Want je bent wie je bent en dat is helemaal prima. Zo leer ik door mijn werk zoveel mooie mensen kennen.
Maar dan even wat anders. Hoe zit het met de ‘buitenkant’? Datgene wat je ziet als je iemand tegenkomt en je hebt nog nooit met diegene gesproken? Natuurlijk ga je geen diepzinnige gesprekken aan met iedere voorbijganger.
Wat me dan toch nog steeds opvalt is hoeveel invloed de ‘buitenkant’ heeft. Dat daar iets van een oordeel aan wordt gekoppeld. Positief of negatief. Zonder ook maar een woord met elkaar gewisseld te hebben. Maakt niet uit waar je bent. In het dorp waar ik woon, in een grote multiculturele stad, in de supermarkt, op het sportveld.
Ik ben eraan gewend geraakt en liet het maar van me afglijden. Sommige situaties blijven ergens in een laatje in je hoofd zitten. Zoals die tijdens mijn allereerste sollicitatiegesprek. Word je bij herhaling verteld door de meneer met wie je het gesprek hebt dat hij toch echt een andere persoon had verwacht. Tja, ik heet Jolanda Bergsma en ik spreek met een Fries accent. Of die keer in het ziekenhuis, een opmerking van de gyneacoloog, midden in de weeën. Lekker hoor.
Over bevallingen gesproken, ik heb twee schatten van kinderen. En ja, qua uiterlijk lijken ze op hun moeder. Maar dan komt het. Mijn zoon wordt er regelmatig mee geconfronteerd dat hij een moeder heeft met Koreaanse roots en daar is hij trots op. Die confrontaties zijn niet altijd even positief, om het maar zacht uit te drukken. Eigenlijk ronduit schofferend. Hij laat het echter niet van zich afglijden maar scheldt terug. Nu weet ik niet of dat zo handig is, maar het helpt hem wel.
Het ligt niet in mijn aard om te schelden, dus ga ik tegenwoordig het gesprek aan. Vraag ik waarom iemand zoiets zegt. Zo gaat dat dan: “waarom zeg je dat?” “ik hou van babipangang” of “vind ik leuk”, “nou, ik niet. Dus ik wil graag dat je dat niet weer zegt”. Dat helpt mij wel. Niet dat ik zoveel kan met het antwoord, maar het blijft niet meer in mijn hoofd zitten. Die vraag stellen lukt niet altijd, omdat je die roepende automobilist of fietser (ik hoor je denken: dat meen toch niet? Ja, helaas meen ik het wel) niet achterna gaat rennen of omdat je even helemaal flabbergasted bent. Dus nog genoeg om van me af te laten glijden of soms in een laatje te stoppen.
Waarom schrijf ik dit? Al een tijdje loop ik met de gedachte rond om hier iets over te schrijven. Niet omdat ik medeleven zoek of mezelf een slachtoffer vind. Integendeel, ik ben een gelukkig mens en voel mezelf totaal geen slachtoffer. Iets weerhield me toch om dit blog te schrijven. Om er aandacht aan te schenken. Want alles wat je aandacht geeft groeit, toch? Maar ik merk een verharding in de maatschappij. Dat je alles maar kan zeggen waar je zin in hebt. Omdat je het zogenaamd leuk vindt. Of omdat je je helemaal niet bewust bent van het onderscheid dat je maakt.
Ga eerst eens het gesprek aan voordat je een oordeel velt. Of nog beter, vel helemaal geen oordeel. En wees je bewust van het feit dat je onderscheid maakt op basis van afkomst, geslacht, seksuele gerichtheid, politieke gezindheid, handicap, leeftijd, godsdienst etc.
Het is niet mijn bedoeling om belerend over te komen, maar het zou zoveel leed schelen als dit bewustzijn wat meer aanwezig zou zijn.
Dankjewel voor het lezen van dit blog.
Jolanda, wat triest dat we ons niet realiseren dat onderscheid verdeeld en het niet maken van onderscheid verrijkt. Jouw verhaal, jammer genoeg zegt meer over de mensen die onderscheid maken en complimenten aan je moed om dit onder de aandacht te brengen.