Het zweet stond op m’n voorhoofd, moeizaam kreeg ik beweging in het apparaat dat iets met mijn buikspieren moest doen. Ondertussen gebruikte ik de tijd om bij te praten met mijn vriendin, die ook in een of ander fitnessapparaat hing. Nou ja, bijpraten. Het was meer klagen. Ik stortte een hele klaagzang over haar uit.
Misschien moet ik je eerst even meenemen terug in de tijd. Als kind was ik beslist geen haantje de voorste. Ik was bescheiden en volgzaam. Wilde graag aan de wensen van de ander voldoen, zoals het hoorde. Maar ondertussen voelde ik vaak iets schuren. Zo’n onderbuikgevoel, je kent het misschien wel. Een gewenste reactie geven, die eigenlijk niet goed voelt. Of iets doen omdat een ander vindt dat je dat moet doen. Of me stilhouden terwijl ik echt een andere mening had. Op een gegeven moment werd ik negatief. Over mijn werk, over mijn collega’s. Ik ging, vind ik zelf, klagen, mopperen, zeuren. Dat was beeld waarin ik mijzelf niet herkende. Mijn vriendin kennelijk ook niet.
Want toen ik, die avond in de sportschool, mijn verhaal deed zei mijn vriendin: “Jolanda, je moet voor jezelf opkomen”. Je wilt het geloven of niet, maar deze woorden zetten bij mij een knop om. Achteraf heb ik nog vaak aan dit gesprek van twintig jaar geleden gedacht. Dat zo weinig woorden zoveel impact kunnen hebben. Ik kwam thuis uit de sportschool en heb met mijzelf afgesproken dat het voortaan zou gaan zoals ik dat wilde. Daarmee bedoel ik niet dat ik in alles mijn zin zou doordrijven. Nee, ik bedoel ermee te zeggen dat ik de regie over mijn eigen leven ging pakken. Zo ben ik bijvoorbeeld de volgende dag een gesprek aangegaan met een collega waarmee het niet boterde. Althans, zo ervaarde ik het. Hij niet, want dat had ik hem nooit verteld immers. Ook heb ik in de weken daarna voor mezelf nagedacht welk carrière pad ik wilde lopen. Het klinkt heel eenvoudig, maar het is wel zo gegaan zoals ik het voor mezelf had uitgetekend. En natuurlijk, helemaal vlekkeloos gaat het nooit. Maar als je zelf aan het stuur blijft zitten, dan is het niet erg om af en toe een andere route te nemen.
Ik heb geleerd dat je op cruciale momenten in je leven, of het nu gaat om een carrièreswitch, het verbreken van een relatie of een verhuizing, je de juiste beslissingen kunt nemen als je zelf de regie pakt en de keuzes maakt die goed voelen.
Herkenbaar? Deel je verhaal in een PB.