Onlangs stelde een coachee mijn missie ter discussie tijdens een coaching gesprek. Goed dat hij dat deed, want dat was voor mij de aanleiding om beter te verwoorden wat ik precies bedoel. Want ook bij mij ging het formuleren van een missie zoals dat bij zovelen gaat: het komt vanuit je hart, vanuit je gevoel. Maar om het duidelijk uit te leggen, daar moet je even goed over nadenken.
Mijn missie luidt: het helpen van mensen en organisaties om het beste uit zichzelf te halen. En juist over dat laatste, het beste uit jezelf, viel mijn coachee. Waarom genoegen nemen met een zes? Je moet toch tot altijd tot het uiterste gaan? En daar zit juist de crux. Want wat is jouw uiterste kunnen? Als voor jou een zes het maximaal haalbare is, dan ga je geen negen of tien halen. Klinkt simpel toch? Waarom moet ze daar een blog aan wijden, hoor ik je denken. Maar zo eenvoudig als het klinkt, zo eenvoudig kan het ook mislopen. Ik mijn praktijk maak ik dit dagelijks mee; bij de zogenaamde perfectionisten. Iets nastreven dat (voor jou) niet bestaat kan ertoe leiden dat je opgebrand raakt. Met enige mate van perfectionisme is overigens niets mis. Het daagt je uit tot mooi prestaties. Het gaat echter fout als je te ver over je grenzen heengaat. Ik vergelijk het wel eens met de situatie waarin mijn zoon zijn voetbal oppompte. Nadat hij zelf constateerde dat er genoeg lucht in zat, drukte hij er nog wat lucht bij. Met als gevolg een harde knal, de bal aan flarden en een verdrietige zoon.
Om goed met je perfectionisme om te gaan, is het nodig om te achterhalen waar het vandaan komt. Is het angst? Is het een gevolg van iets wat in je vroegere jaren zich heeft voorgedaan? Of komt het voort om niet onder te willen doen voor iets of iemand anders?
Pas als je tot deze inzichten bent gekomen, ben je in staat om je gedachten een andere wending te geven. In een richting waarin je wél het beste uit jezelf kunt halen.
Terug naar mijn missie. Het gaat er dus om dat je het beste ván jezelf uit jezelf haalt. En als dat een zes is, dan is dat prima. Daarmee zeg ik niet dat ik voorstander ben van de zogenaamde zesjescultuur. Want een zesjescultuur doelt op een mentaliteit die gericht is op het minimaal haalbare. Dat is het omgekeerde. Het gaat juist om het maximaal haalbare.
Stap voor stap krijgt de bovengenoemde coachee de voor hem zo belangrijke inzichten. De puzzelstukjes vallen op z’n plaats en zijn spanning wordt weer hanteerbaar. Pas nu is het voor hem mogelijk om te ontdekken wat het beste van hemzelf is.