Marleen* heeft last van paniekaanvallen. Soms zo erg dat ze letterlijk niet over de drempel van kantoor durft te stappen. En dat is nu een aantal keren gebeurd. Halverwege de rit naar haar werk maakt ze rechtsomkeert. Haar werkgever weet er geen raad mee en heeft haar gevraagd bij mij langs te gaan.
“Ik voel me in een hoekje gedrukt. Voel me de underdog”, geeft Marleen aan. “Eerst vocht ik hiertegen door me sterk te houden, maar dat lukt echt niet meer.” Ik vraag haar welke gedachten op zo’n moment bij haar opkomen. Dat zijn gedachten als “Kan ik het wel? Vinden ze me wel goed genoeg? Etc.” Maar nu vechten niet meer lukt, vlucht ze. En dit gebeurt niet alleen op het werk. Ook thuis, in relaties. Door te vluchten voorkomt ze dat ze fouten maakt. Maar ja, weglopen van je werk is ook geen oplossing. We verkennen andere manieren om met haar angsten om te gaan. Waaronder acceptatie en actie. Acceptatie dat het angstgevoel er mag zijn. Actie in de zin van wat ze wil bereiken, wat haar doel is.
Ook gaat Marleen aan de slag met het achterhalen van haar behoeftes. Want doordat ze geen oog heeft voor haar eigen behoeftes, raakt ze uit balans. Door hier over te praten, komt ze erachter dat ze geen eigen keuzes maakt. En dat ze daardoor ontwricht is. Het woord ‘keuze’ valt meerdere keren tijdens de coaching sessies. En als Marleen aan het einde van een van de sessies vraagt of ik nog een boekentip heb voor haar vakantie, hoef ik niet na te denken: De Keuze, Leven in vrijheid, van Edith Eva Eger.
Het lezen van het boek onderstreept haar gevoel dat haar knelpunt in het maken van keuzes zit. Ze voelde zich de underdog, het slachtoffer. Maar er zit wel een verschil in slachtoffer worden en slachtoffer zijn. Of zoals Eger zegt: “We worden niet een slachtoffer door wat er met ons gebeurt, maar doordat we ervoor kiezen om vast te houden aan onze slachtofferrol.” Ook als we spreken over Marleen haar eigenwaarde, krijgt ze het inzicht dat ze hier ook een keuze heeft. Ze is constant op zoek naar waardering van anderen. Maar hierdoor legt ze de verantwoordelijkheid bij de ander neer en neemt ze zelf niet de verantwoordelijkheid zichzelf te waarderen. Ik weet het, dit is wel wat kort door te bocht, maar ook hier gaat het om het maken van een keuze. Eger: “We blijven slachtoffer zolang we een andere persoon verantwoordelijk houden voor ons eigen welzijn.”
Op een gegeven moment vertelt Marleen over een situatie waarbij ze toch echt niets te kiezen had, ze werd voor een voldongen feit geplaatst. En dus weer met de rug tegen de muur. En toch viel er iets te kiezen, namelijk hoe ze met de situatie om kon gaan. De volgende stap was dus daarin te oefenen. Het hielp haar om in lastige situaties even afstand te nemen, zich bewust te worden van haar reflexen, haar opties te overdenken en dan een keuze te maken hoe ze wilde reageren.
Uiteindelijk heeft Marleen de regie over haar leven weer teruggepakt. Zelfs zodanig dat ze grote, belangrijke beslissingen heeft genomen op het gebied van relatie en wonen. Want in plaats van zich tegen te laten houden door angst, heeft ze besloten om haar doelen na te streven. Het was spannend om buiten haar comfortzone te treden maar het is haar toch gelukt. Wellicht heeft het volgende citaat uit het boek van Eger haar geholpen: “We kunnen niet ons hele leven in iemands schaduw blijven hangen omdat we ons daar veilig voelen en vervolgens klagen dat we nooit de zon zien.”
*Om privacy redenen gebruik ik niet haar echte naam.