En toen zat ik daar, zonder bedrijf, zonder werk, zonder titel, zonder identiteit. Ik, die dacht dat ze niet zonder haar bedrijf kon, had binnen een paar maanden alles losgelaten. Alles achter me gelaten, zelfs mijn ambt in de wilgen gehangen. En daar had ik ooit zó knijterhard voor gewerkt, twintig jaar lang.
De periode die volgde was er één waar ik de tijd kreeg om na te denken. Vooral over mijzelf. Want, wie was ik eigenlijk daadwerkelijk? Ik dacht mijzelf heel goed te kennen, maar was dat wel echt zo? Ik voelde mijzelf zeer verbonden met mijn werk, maar was dat niet gebondenheid? Ontleende ik mijn identiteit aan mijn werk? Mijn functie, mijn beroep, mijn titel? Had ik dan de hele tijd toneelgespeeld? Nee, dat niet. En wie mij een beetje kent, weet ook dat ik een heel slechte toneelspeler ben. Waar het om ging was mijn gevoel van gebonden zijn aan mijn werk.
Aan de ene kant voelde het als een opluchting. De opluchting die je kunt hebben als je eindelijk een belangrijke knoop hebt doorgehakt. Aan de andere kant voelde ik me ook beroerd, leeg, een nietsnut. Alsof ik in m’n blootje stond, zo kaal voelde het. Toch heeft een lege bladzijde ook voordelen. Je kunt ‘m namelijk gaan invullen. En ik heb in het midden van dat boek gestaan. Aan de linkerkant de bladzijden die ik had afgesloten en aan de rechterkant de lege bladzijden die ik nog mocht invullen. Het heeft wel even geduurd voordat ik de linkerkant helemaal kon afsluiten en er liefdevol een strik omheen kon doen. Toen ik in het midden van mijn boek stond, ben ik op zoek gegaan naar mijzelf. Naar mijn waarden. Naar wat belangrijk voor mij is en wat mij betekenis geeft. In die zoektocht merkte ik dat onafhankelijkheid een diepgewortelde waarde van mij is. Als ik mijn film terugdraai komt die waarde steeds weer bovendrijven. Achteraf bekeken heeft ook die waarde mij geholpen in het maken van de keuze om uit het bedrijf te stappen. En juist omdat onafhankelijkheid voor mij zo belangrijk is, voelde die beslissing goed.
Waar ik nu sta? Nou, ik zal je vertellen, ik sta nog steeds in mijn blootje. Maar nu wel zoals ik echt ben. Zonder aangemeten identiteit, maar gewoon als mijn echte ik. En ik ben de rechterkant van mijn boek volop aan het inkleuren. Heeeerlijk voelt dat!
Herken jij je in mijn verhaal en heb je het gevoel dat je ook een knoop wilt doorhakken? Of sta je in het midden van je boek en voelt dat nog onwennig? Stuur me een bericht op info@sintag.nl, want ik ben erg geïnteresseerd in jouw verhaal.
Loslitte is het muoilikst…